تا یه ساعت پیش، قصد داشتم بیام بگم «امروز روز من بود. تو اتوبان در فاصله ی کمی از موتور مرغ مینا دیدیم، دامن سرمه ای خال خالی محبوبمو پوشیدم، حموم رفتم و خونه‌م بوی تمیزی میده، مامان آقای الف برامون از اون سالاد خوش مزه هاش درست کرده و از نشر لگا بهم زنگ زدن.»
اما خب، تا یه ساعت پیش میخواستم اینارو بگم. چون الان دیگه روز من نیست. شب منم نیست:) دیگه مال من نیست خلاصه.
چون که نیاز به روزمره نویسی دارم
چون که اون کانال تلگرامو پوکوندم و البته از شش نفر ادم نزدیکم، سه نفرشون برام موندن!
چون دلم برای اینجا تنگ شد
چون ز. هم ازم خواست بنویسم.
پس سلام.
چقدر میشه از حماقت و بلاهت آدما پول دراورد، خاصه در باب اموری فراگیرتر مثل تربیت فرزند!
روزهام دارن به شکل قشنگ اما عمیقا ترسناکی میدُون و من کج و کوله بهشون نمیرسم که نمیرسم.
کاش میفهمید/ید/یم/ند که کلمات مشتی اصوات و حروف قراردادی معلق در ذرات هوا نیستند؛ کلمات قدرتشان آنقدر عظیم است که نه تنها بر جان آدمی اثر میگذراند، که حتی بر عالم واقع هم موثرند. کلمات میتوانند جهان عین را، خود خود جهان عین را زیباتر یا زشت تر کنند. و کاش این را میفهمید/ید/یم/ند
شوهر دوم م.ح هم گذاشت رفت. هعی. ناراحتش شدم عمیقا. امیدوارم براش خیر پیش بیاد زین پس...
این لحظه ها ادم چقدر میترسه از زندگی-_-
وقتی تو پیج های دوست و آشناها عکسی از مدرسه میبینم، قلبم پر میکشه برای دوباره رفتن به اونجا، در قامت معلم.
فک کنم هیچوقت تدریس تو هیچ جایی به اندازه مدرسه ی خود ادم زیبا نیست. و امیدوارم یه روز بیامو این حرفمو پس بگیرم!